Ata sempre Comandante!

Dise que Galicia foi unha terra na que non houbo guerra e que quedou inmediatamente baixo o control dos nacionais, pero se algo hai claro e que canto menos durou a guerra antes empezou a represión e aqui temos unha desas historias pouco coñecidas fora da cultura popular dos lugares.
Como exemplo utilizarei o caso do Comandante Moreno e os seus homes que foron brutalmente asasinados.
Corria o día 20 de Outubro do ano 1937 e mentras o país se sumerxia nunha salvaxe guerra fraticida un pequeno grupo de homes comandado segun din, por un tal comandante Moreno cruzaba as montañas entre Asturias e Galicia de camiño a A Coruña onde tiñan pensado buscar os apoios da CNT que lles axudaran a exiliarse en América. Estos homes cansos e mutilados mentalmente pola barbarie da guerra non podian aguantar máis e os seus destinos xa non os vian na loita. Ó chegar a porto do Acebo, que se atopa na zona limítrofe con Asturias os como xa dixemos cansos homes puxeronse a durmir e descansar por unha noite nun pallar da zona, ainda que alguns emprenderan xa outro camiño que os levaria ao mesmo sitio. Mentres estos homes descansaban apareceron a Guardia Civil e os falanxistas e mataronos a todos no momento, a todos menos a un que logrou fuxir, este era o famoso comandante Moreno que aínda que fuxiu por un momento foi atopado e mentres corria deronlle dous tiros que o fulminaron...
Aos dias apareceron tamen os corpos dos camaradas que foran por outro lado e o seu obxectivo viuse truncado. Recordan aquel horror os nenos da aldea, que tiveron que facer de enterradores e hoxe ainda non puideron olvidar aqueles corpos mazados e furados pola metralla, alguns incluso desnudos segun din...A traizon rematara coa vida duns loitadores pola liberdade.
Aquela historia foi olvidada pola oficialidade do momento pero nunca se puido borrar das mentes dos homes que viron aqueles sucesos que todavia cantan o romance aos caidos nas montañas que viviron aquel terror.

Deixo a entrada cunha canción en memoria daqueles caidos e vellos que ainda hoxe non olvidaron que perderon, que non lles deixaron vivir. Saúde camaradas!