Historias de emigrantes

Todos sabemos que Galicia é terra de sufridores, de emigrantes e de loita incansable contra as circunstancias... A finais do século XIX e durante case todo o XX Galicia foi unha terra de incansable emigración, as causas foron distintas pero o feito de ter que abandonar a tua terra, e as tuas raíces doen sempre, xa sexa polo feito de non poder vivir decentemente aquí ou por pensar dunha maneira distinta ao establecido. Se non recordo mal cando se emigraba a fins do seculo XIX era por unha cuestión de fame pura e dura, sen dubida algo tristísimo, nos anos 40 e na Guerra , xa no seculo XX foi por ideais e defensa das liberdades do pobo, o caso de grandes personalidades galegas e de tantas outras anónimas que non por iso son peores, tamen nesa mesma época a miseria económica do país facia que a xente abandonase Galicia. Pero ainda que menos acentuado o meu caso foi outro, sei que non se pode comparar cos grandes fenómenos migratorios que foron os anteriores pero nos anos 80 moitisimos galegos e asturianos tomaron as suas poucas pertenencias e foron cara europa, en especial no meu caso foron a Suiza, podo decir que había un fenómeno migratorio porque recordo gran cantidade de españois ali, familias enteiras, irmans cos seus fillos marcharon... As historias que me contaron na miña casa son durísimas que duda cabe, a adaptación sen saber nin idioma nin costumbres a un modo de vida completamente distinto é dificilísimo, pero se me teño que quedar con algo pensarei nas grandes amizades que se fan, son para toda a vida, cando un esta ali so sen familia crea a sua familia nos seus amigos e isto fai que se superen as peores situacions, e creedeme que era moi complicadas na compañía de amigos feitos desa maneira, pola soidade e pola dureza desa vida meus país e miña familia fixo amizades que ainda dende a distancia permancen e son inmortais. Recordanme salvando as distancias a aquel libro de Neira Vilas que se chamaba Historias de emigrantes. Non olvidedes nunca que a emigración e unha aventura durísima da que sen dubida sales mais formado como persoa e creas vínculos e aprecias cousas as que nunca lle deras importancia.

O noticiario

Cando comencei a pensar sobre este tema de memoria histórica relacioneino con Franco, coa Guerra Civil e coas victimas, pero sen dúbida a memoria histórica como concepto abrangue moito máis que iso. Como xa dixen inmediatamente saltou a miña cabeza o concepto de Franco e como non o NODO que era o noticiario dos cines en España dende 1942 ata 1981, creado por Franco con un fin claramente propagandístico.
Deixo aquí una recopilación dos considerados os mellores programas que atopei en YouTube:

Mago ou poeta.

Estou seguro de que no ano 2011 se lle adicou o premio das Letras Galegas ao poeta Lois Pereiro, e que se celebrou aquí unha homenaxe contando cos seus irmáns, nos que estaba a profesora deste centro Inés Pereiro, ao acto acudiron personalidades como Manuel Rivas ou Xosé Manuel Pereiro, irmán tamén do homenaxeado.
A verdade eu non tiña nin idea de que existira este home ata que se lle adicou o premio, e cando falaron da súa personalidade e o seu estilo quedeime prendado e comprei o libro Poesía última de amor e enfermidade, as sensacións foron incribles, non podía ver tanta realidade na poesía, atopei algo que parecía dito de maneira tosca e simple pero que pola contra tiña mil sensos, foi para min coma unha viaxe a un mundo de romanticismo pero sen precisar a estética, ao máis baixo da condición humana, aos ambientes escuros e de tugurios e vicios que teñen un halo tan poético sen nombralos so con o estilo e forma de falar un se sumerxía noutro mundo, mundo que aínda que todos pensamos que non é adecuado, todos quixemos probar e aí se ve a condición humana máis sensitiva deixandose levar polos instintos e facendo algo que realmente pode chegar a levarnos a momentos de felicidade eterna dentro da nostalxia e da tristeza, pois non sei quen dixo que a nostalxia era a felicidade de estar triste, así me sentín eu con ese libro.
Deixo algo tópico que é o seu epitafio pero que a verdade mostra un pouco o seu estilo sentido pero xamais pesado ou empalagoso.
Cuspídeme enriba cando pasedes por diante do lugar onde eu repouse, enviándome unha húmida mensaxe de vida e de furia necesaria.

Eu quero josar!

Hai uns meses pasaba eu por diante dun bar que frecuento habitualmente e atopei a uns rapaces que tocaban na guitarra unha canción descoñecida pero que me impresionou moito e rápido preguntei de onde a sacaran para descargala, dicía algo asi: Non quero nada de ti, non quero nada de ti, nin o rosario de tu puta madre!, a partir de aí empecei a coñecer ao grupo autor Heredeiros da crus. Sorprendeume este tipo de música tan dura en galego, acostumado  Rianxeira e cousas así non me pegaba co idioma e a partir de aí  vino de outra forma, demostreime a min mesmo que co galego se podía facer de todo, que ten tanto ritmo ou máis ca outras linguas e que as letras son máis bonitas en galego e que facer de todo co galego e nosa labor e obligación porque estamos vendo que funciona.
Querovos deixar a miña canción preferida do grupo e que creo que me define a perfección por esa estrofa que di: Eu quero, eu quero gozar, e morrer empalmado com uma botelha na mão.

Para rematar quero engadir que aínda que salvando as distancias estes homes son os equivalentes galegos a Extremoduro.

Pradolongo

Podería falar do sector audiovisual galego en xeral e teria unha entrada relativamente boa, pois hai información e material suficiente para facelo pero quero falar en concreto da pelicula que fai uns 4 anos o instituto levounos a ver.
A verdade e que nun primeiro momento pola miña idade non apreciei como debia esta historia ainda que me gustou. Foi fai uns meses cando navegando pola rede encontrei a pelicula e puxenme a vela, as tornas cambiaron, non podedes nin supoñer o que para min supuxo esta película, en todos os argumentos via o mesmo, a historia de tres amigos nos que se interpón o amor e cousas así. Pero a película para min trata de outra cousa, e un retrato social completo de Galicia a traves da adolescencia, os ideais son protagonistas nunha historia antiimperialista e que choca de cheo coas normas e cos modelos de vida actuais, foi iso o que vin na película que me emocionou pola superación e intento de cousas que en principio parecen imposibles, ademais recordo con claridade as palabras da nai do protagonista dicindolle que aqui era imposible poñer a catro veciños de acordo, e este e un dos clásicos tópicos que temos cara a nos en Galicia, dicindonos que se non nos poñemos de acordo nin nos quen nos vai tomar en serio?
Deixo aquí a pelicula para que poidades vela, de verdade vale a pena.

Ciencia tamén tocamos.

CORRE O RUMOR POLO MUNDO DE QUE OS GALEGOS SOMOS ALGO PALETOS, QUE NOS PARECEMOS TODOS A ESTE:

PERO TODOS SABEMOS QUE DESTA TERRA SAIRON GRANDES PERSOAS NO MUNDO DA CULTURA.
Eu dende o blog quería dar a coñecer algo máis a un home que non se nomea especialmente nos libros nin nos documentais aínda que tampouco é un completo descoñecido, este home é o médico, investigador, e ensaista encadrado na xeración do 36, Juan Rof Carballo.
 Juan Rof Carballo naceu en Lugo no ano 1905 e era fillo de famosisimo veterinario Juan Rof Codina, de orixe catalán, estudou medicina en Santiago de Compostela e colaborou coas revistas Ronsel e A nosa terra, que seguramente coñezades polo estudo da literatura galega, alí coñeceu a literatos como Dieste, Risco, Otero Pedrayo ou Castelao, continuou os seus estudos en París, Cophenague e Viena onde estivo en contacto con Freud, e isto fixo que fora posteriormente o introductor das teorias psicoanalistas deste xunto con Ortega e Gasset, o seu ambito principal de investigación foi a medicina psicosomática que por descoñecemento non vos podo explicar moito.

Quen dixo Deus?

Levo uns meses cunha crise de fe importante, a veces dubido da existencia de Deus, outras como hoxe teño clara a sua inexistencia... Pero lendo algo sobre outras relixións, entre outras a antiga mitoloxia galega dinme conta do que a xente e capaz de soportar... O catolicismo tan arraigado que temos aquí segundo parece, pero realmente nos fixemos algo que non moitos pobos fixeron, temos constancia e crenza alguns incluso na nosa antiga relixión, non sei se chamala relixión como tal pero o que esta claro é que todavia nos influencia e xa que lin sobre ela nun momento de crise de fe decidin que si tiña que crer en algo seria na tradición e non na conquista deses que din que hai un Deus e lle fan homenaxes que construen mediante a escravitude e a opresión pos hai moitas diferencias entre esto:

Cando me preguntan que vexo nesta foto eu digo que vexo arte no deseño e medo nas pedras.  A escravitude a fame e a sangre construiron esta catedral para un Deus que non era o de moitos e tiveron que dicir que o era e pagar por el.

Cando me preguntan que vexo nesta foto non me atrevo a dicir que é arte porque eu non o sei apreciar pero podo dicir polo que hoxe sabemos que se fixo mediante a cooperación e a axuda entre uns e outros, sen escravitude e cun fin nobre, o enterro dos seres queridos.

Eu xa me cambiei de relixión, apuntaste?

Deixo aqui un video que fala da mitoloxía galega.