Mago ou poeta.

Estou seguro de que no ano 2011 se lle adicou o premio das Letras Galegas ao poeta Lois Pereiro, e que se celebrou aquí unha homenaxe contando cos seus irmáns, nos que estaba a profesora deste centro Inés Pereiro, ao acto acudiron personalidades como Manuel Rivas ou Xosé Manuel Pereiro, irmán tamén do homenaxeado.
A verdade eu non tiña nin idea de que existira este home ata que se lle adicou o premio, e cando falaron da súa personalidade e o seu estilo quedeime prendado e comprei o libro Poesía última de amor e enfermidade, as sensacións foron incribles, non podía ver tanta realidade na poesía, atopei algo que parecía dito de maneira tosca e simple pero que pola contra tiña mil sensos, foi para min coma unha viaxe a un mundo de romanticismo pero sen precisar a estética, ao máis baixo da condición humana, aos ambientes escuros e de tugurios e vicios que teñen un halo tan poético sen nombralos so con o estilo e forma de falar un se sumerxía noutro mundo, mundo que aínda que todos pensamos que non é adecuado, todos quixemos probar e aí se ve a condición humana máis sensitiva deixandose levar polos instintos e facendo algo que realmente pode chegar a levarnos a momentos de felicidade eterna dentro da nostalxia e da tristeza, pois non sei quen dixo que a nostalxia era a felicidade de estar triste, así me sentín eu con ese libro.
Deixo algo tópico que é o seu epitafio pero que a verdade mostra un pouco o seu estilo sentido pero xamais pesado ou empalagoso.
Cuspídeme enriba cando pasedes por diante do lugar onde eu repouse, enviándome unha húmida mensaxe de vida e de furia necesaria.

Eu quero josar!

Hai uns meses pasaba eu por diante dun bar que frecuento habitualmente e atopei a uns rapaces que tocaban na guitarra unha canción descoñecida pero que me impresionou moito e rápido preguntei de onde a sacaran para descargala, dicía algo asi: Non quero nada de ti, non quero nada de ti, nin o rosario de tu puta madre!, a partir de aí empecei a coñecer ao grupo autor Heredeiros da crus. Sorprendeume este tipo de música tan dura en galego, acostumado  Rianxeira e cousas así non me pegaba co idioma e a partir de aí  vino de outra forma, demostreime a min mesmo que co galego se podía facer de todo, que ten tanto ritmo ou máis ca outras linguas e que as letras son máis bonitas en galego e que facer de todo co galego e nosa labor e obligación porque estamos vendo que funciona.
Querovos deixar a miña canción preferida do grupo e que creo que me define a perfección por esa estrofa que di: Eu quero, eu quero gozar, e morrer empalmado com uma botelha na mão.

Para rematar quero engadir que aínda que salvando as distancias estes homes son os equivalentes galegos a Extremoduro.

Pradolongo

Podería falar do sector audiovisual galego en xeral e teria unha entrada relativamente boa, pois hai información e material suficiente para facelo pero quero falar en concreto da pelicula que fai uns 4 anos o instituto levounos a ver.
A verdade e que nun primeiro momento pola miña idade non apreciei como debia esta historia ainda que me gustou. Foi fai uns meses cando navegando pola rede encontrei a pelicula e puxenme a vela, as tornas cambiaron, non podedes nin supoñer o que para min supuxo esta película, en todos os argumentos via o mesmo, a historia de tres amigos nos que se interpón o amor e cousas así. Pero a película para min trata de outra cousa, e un retrato social completo de Galicia a traves da adolescencia, os ideais son protagonistas nunha historia antiimperialista e que choca de cheo coas normas e cos modelos de vida actuais, foi iso o que vin na película que me emocionou pola superación e intento de cousas que en principio parecen imposibles, ademais recordo con claridade as palabras da nai do protagonista dicindolle que aqui era imposible poñer a catro veciños de acordo, e este e un dos clásicos tópicos que temos cara a nos en Galicia, dicindonos que se non nos poñemos de acordo nin nos quen nos vai tomar en serio?
Deixo aquí a pelicula para que poidades vela, de verdade vale a pena.

Ciencia tamén tocamos.

CORRE O RUMOR POLO MUNDO DE QUE OS GALEGOS SOMOS ALGO PALETOS, QUE NOS PARECEMOS TODOS A ESTE:

PERO TODOS SABEMOS QUE DESTA TERRA SAIRON GRANDES PERSOAS NO MUNDO DA CULTURA.
Eu dende o blog quería dar a coñecer algo máis a un home que non se nomea especialmente nos libros nin nos documentais aínda que tampouco é un completo descoñecido, este home é o médico, investigador, e ensaista encadrado na xeración do 36, Juan Rof Carballo.
 Juan Rof Carballo naceu en Lugo no ano 1905 e era fillo de famosisimo veterinario Juan Rof Codina, de orixe catalán, estudou medicina en Santiago de Compostela e colaborou coas revistas Ronsel e A nosa terra, que seguramente coñezades polo estudo da literatura galega, alí coñeceu a literatos como Dieste, Risco, Otero Pedrayo ou Castelao, continuou os seus estudos en París, Cophenague e Viena onde estivo en contacto con Freud, e isto fixo que fora posteriormente o introductor das teorias psicoanalistas deste xunto con Ortega e Gasset, o seu ambito principal de investigación foi a medicina psicosomática que por descoñecemento non vos podo explicar moito.